„Seks i inne choroby cywilizacyjne„; wyd.: Videograf

Ok. stało się. Popełniłam książkę. „Seks i inne choroby cywilizacyjne”. Czyli o co chodzi?

Słodko-kwaśny seks
Niedługo wchodzi „50 twarzy Greya” do kin. „Soft-porno dla mamusiek” czy też harlequin dla nastolatek. Wszystko w „Greyu” jest idealne i piękne, co w rzeczywistości byłoby jedną wielką bzdurą, ponieważ seks bywa też brudny: ludzie się od niego uzależniają, odnajdują w nim poczucie szczęścia, kiedy popadają w depresję, oddają się komuś w łóżku, żeby w zamian mieć uczucie czy akceptację, albo też coś jeszcze innego. Ale o tym już nie mówimy. Wolimy słodzić i infantylizować seks. W „Seksie i innych chorobach cywilizacyjnych” nie ma miejsca na naiwny seks.

Książka ta powstała tuż przed „50 twarzami Greya”, dlatego też pewne wydawnictwo odpowiedziało mi (co jest czymś świetnym, ponieważ zazwyczaj wydawnictwa nie uzasadniają swoich decyzji, ale dlatego to zrobili, ponieważ recenzowałam ich książki), że gdyby moją książkę napisał mężczyzna, to oni z chęcią, by ją wydali, jednak nie zrobią tego, ponieważ nikt nie sięgnie po tego rodzaju literaturę, którą napisała kobieta.

Podobnie było z J.K.Rowling – wydawca doradził jej, żeby podpisywała się inicjałami, ponieważ obawiał się, że mniej czytelników sięgnęłoby po książkę, którą napisała kobieta. Mało który chłopiec utożsamiałby się z 10-letnim czarodziejem, którego wykreowała autorka – tak swoją decyzję uzasadniał wydawca książek o „Harrym Potterze”.

Tak faktycznie jest: statystycznie rzecz biorąc po kobiecych autorów sięgają głównie kobiety, zaś po męskich zarówno czytelniczki jak i czytelnicy. Dlaczego boimy się sięgać po książki napisane przez kobiety? Bo uważamy, że kobiety będą pisały w sposób przesłodzony i naiwny? Bo kiedy słyszymy „literatura kobieca”, mamy na myśli powieści miłosne i harlequiny.

Prawdziwy seks

Jest seks w „Seksie”, ale – paradoksalnie – nie chodzi o niego samego. Oczywiście chodzi o ludzi. I oczywiście nie ma słodkich i romantycznych scen erotycznych. Nie ma naiwnego i nieprawdziwego podejścia do tematu seksu. „Nie ma słodko-pierdzącej miłości”, jak to zwykłam mówić. Nie ma infantylizowania: każda z prezentowanych głównych bohaterek utożsamia różne grupy społeczne i tym samym różne problemy, z jakimi zmagają się, tj. uzależnienie od masturbacji w wyniku depresji, uzależnienie seksualne od agresywnego partnera, a także problem z ortoreksją, z którą zmaga się bohaterka, która obsesyjnie pragnie sukcesu medialnego.

Książka obala jednocześnie pogląd na to, że to mężczyźni pragną seksu dla samego seksu, zaś kobiety dla miłości i stałego związku. Prezentuję feministyczną postawę, że kobieta również potrafi sprowadzić mężczyzn jedynie do roli kochanków, tak jak to do tej pory czynili mężczyźni wobec kobiet, i skupić się na sobie, swoich potrzebach oraz swojej pracy. Ta bohaterka „Seksu” wychodzi poza uwikłanie płci. Zawiera w sobie „dwie płcie” – „męską” i „żeńską” według społeczeństwa, ponieważ przyjmuje „męskie cechy”: jest bardzo niezależna, silna, momentami wręcz cyniczna, nie ma potrzeby związać się z nikim. Pragnie seksu dla swoich przyjemności, skupia się na swojej karierze zawodowej.

Druga zaś bohaterka reprezentuje współczesną generację ludzi, którzy weszli w życie dorosłych w dobie „kryzysu ekonomicznego”. Pokolenie „zmarnowanych nadziei”. Ta bohaterka w wyniku depresji uzależnia się od masturbacji. Ponieważ tak właśnie wygląda prawdziwy seks – nie jest on zawsze ładny, ani romantyczny, ani też nie kończy się happy Endem. Obecnie „Seks w wielkim mieście” jest przereklamowany. Teraz młode dziewczęta utożsamiają się z nie-idealnymi bohaterami Leny Dunham z „Dziewczyn”. I takie też są bohaterki „Seks i inne choroby cywilizacyjne”. Nie ma przekolorowanych kobiet sukcesu, których życie to nieustanne ganianie – w drogich szpilkach i z nienaganną figurą – za świetnymi mężczyznami. Książkę napisałam tak naprawdę jakieś… 3 lata temu. Zanim pewne sprawy stały się aktualne. Np. zanim serial „Dziewczyny” stanie się popularny w naszym kraju, a ludzie zrozumieją, że lukrowany seks z serialu „Seks w wielkim mieście” to tylko niespełniająca się obietnica dla młodych.

Kobiety o seksie

Weźmy dla przykładu dwa filmy: „Wstyd” i „Nimfomankę”. Który z tych filmów był bardziej szokujący? Ten, w którym to kobieta zaliczała facetów, czyli „Nimfomanka”. Przecież to jest takie nietypowe, żeby kobieta tak bardzo pragnęła seksu.

Bohaterki mają swoje ułomności, wady. Nie są nieskazitelne jak serialowe postacie „Seksu w wielkim mieście” czy też jak kobiety z kobiecych magazynów. Te kobiety popadają w depresje, uzależnienia. I takie też są prawdziwe kobiety: zachowują się „jak mężczyźni” w kwestii seksu, rozmawiają o nim w sposób nie zawsze „dziewczęcy”, trywialny, „biorą orgazm”, kiedy mają na to ochotę, przyznają się do swoich perwersji i nie zawsze mówią kwiecistą polszczyzną. Nie są zdemoralizowane, ponieważ pragną seksu tak samo jak panowie czy też dlatego, że mają duże potrzeby seksualne. Nie są „kobietami upadłymi”, ponieważ nie są delikatne i słabe psychicznie.

Czytając ostatnimi czasy książki do recenzji, mam wrażenie, że wydawnictwa ogłupiają kobiety. Produkują książki, w których pokazują, że kobiety są głównie sfokusowane na miłość i związek. Jakby to było najważniejsze w życiu. Jestem szczególnie przerażona, kiedy czytam współczesne książki gatunku „soft-porno” – naprawdę wydawcy uważają, że to jest fair, żeby wmawiać kobietom, że wystarczy być uległą w łóżku, żeby znaleźć swoją miłość? I że wystarczy z facetem pójść do łóżka, by ten zapałał do nich uczuciem? Czy wydawnictwa uważają, że my nie mamy innych problemów tylko jakieś miłostki? Czy baby nie stykają się z większymi problemami w dzisiejszych czasach? Naprawdę kobiety są tak tępe i niewykształcone, by przemawiać do nich takim marnym językiem, jaki prezentowany jest we współczesnych wydawaniach? Jak dla mnie język kaleczy perwersję. I do tego jest nierealny. Ponieważ kobiety nie rozmawiają między sobą o seksie jak dwie dewotki, które dostają rumieńców, kiedy mówią „o tych sprawach”.

„Seks i inne choroby cywilizacyjne”

 „Seks i inne choroby cywilizacyjne”

Przeplatające się historie trzech koleżanek, z których każda zmaga się z jakimś uzależnieniem. Jedna z nich jest uzależniona seksualnie od mężczyzny, który  leczy się psychiatrycznie. Wszelkie próby uwolnienia się od niego są nieskuteczne i wreszcie kończą się pobiciem. Druga z koleżanek  nie widzi szans na znalezienie dobrej pracy w naszym kraju. Wpada w depresję, którą leczy chorobliwą masturbacją. Trzecia jest dziennikarką, która obsesyjnie stara się być idealna. Zapada w nowoczesną odmianę  anoreksji, która charakteryzuje się obsesyjnym zdrowym odżywianiem i niewielką ilością przyjmowanego pokarmu.

————————————————————————————————————–
Przeczytali, zrecenzowali i napisali:
Cosmo

Irka

Fabryka dygresji

Kto czyta książki – żyje podwójnie

Juventum